Nederland twee

Lang, láng geleden kregen we in Nederland televisie. In sommige “gelukkige” huishoudens stond een zwart/wit toestel en er was maar één zender. De hele dag was er alleen maar ruis te zien en pas in het begin van de avond begonnen de uitzendingen. Op woensdagmiddag het kinderprogramma met de “verrekijker” en spannende series. Groot was de opwinding toen er een tweede net kwam. Nederland 2. Om dat mogelijk te maken moesten alle oude TV's worden voorzien van een extra kastje. Een tweede net-kastje. Op het dak werd een tweede antenne gemonteerd want de ontvangst-frequentie was totaal anders dan voor Nederland 1. Nog niet lang geleden moesten menigeen ook een extra kastje aan zijn toestel knopen om digitale ontvangst mogelijk te maken. Nu kunnen we kiezen tussen een onvoorstelbare hoeveelheid programma's en zenders en films, (de meeste totaal verziekt door reclames ertussendoor) zelfs zóveel dat je niet meer weet wat te kiezen. Met radio-muziekontvangst is het eigenlijk ook zo gegaan. Er zijn nu zo verschrikkelijk veel zenders, waarvan de meeste slechts middelmatige muziek voorschotelen, doorspekt met onzinpraat van diskjockeys. Het is niet verwonderlijk dat mensen dan hun toevlucht zoeken in een aloude beproefde methode. Zélf weer bepalen wat te kijken of wat te luisteren. Op TV hebben we inmiddels NETFLIX waar je ongestoord (niet onderbroken door reclames) kunt genieten van films, documentaires en series. Via je moderne tuner kun je SPOTIFY (soort muziek jukebox) ontvangen waar je waarschijnlijk elk album kunt vinden wat je wilt. Via je internetradio zijn er werkelijk vele duizenden radiostations waar je je favoriete muzieksoort kunt vinden...de hele dag door. En áls je dan tóch beslist een diskjockey wilt horen dan kies je een van de stations uit centraal Afrika ofzo...daar verstá je tenminste niks van.